Uitgedroogd en ingepekeld!

Een nieuw bericht van ingepekele nederlanders. Je zult zo lezen waarom!

We waren in La paz. Nou, na het versturen van allerlei kleding en kunst hebben we buskaartjes gekocht en zijn we met de bus naar Uyuni gegaan. Uyuni ligt in het zuiden van Bolivia en naast dit stadje ligt de grootste zoutvlakte ter wereld, achtergelaten door een prehistorische zee die lang geleden opgedroofd is. Bij de bus raakten we gelijk aan de praat met Loik, een Canadees uit Quebec, dus eigenlijk geen echte canadees.
De busreis was weer eens zo'n hele fijne. 's Nachts en zo'n 6 van de 10 uur over onverharde wegen. Veel getril en geschud dus en weinig slapen (niet dus). Gelukkig kwamen we op tijd aan in Uyuni, rond 6 uur 's ochtends en werden we opgewacht door een vrouwtje die ons naar haar hostel wilde brengen. Het hostel zag er niet uit, maar we hadden een bed en een warme douche en dat was voldoende.
Na een heerlijke warme douche en een paar uur slapen zijn we in het dorpje gaan kijken. Toen we met z'n vieren ergens wat zaten te drinken kwamen er twee Israelies op ons af om te vragen of we al een tour naar de zoutvlakte hadden gedaan en of we toevallig nog twee mensen zochten. Nou, dat was makkelijk geregeld, dus met z'n zessen een tour van drie dagen geboekt voor de volgende dag. De rest van de middag hebben we op een terrasje zitten kletsen om elkaar een beetje te leren kennen.

De volgende ochtend eens een keer niet vroeg op, we gingen namelijk pas om 10:30 weg. Dit werd uiteindelijk 12 uur aangezien wij op eens geen jeep hadden. Er waren nog wel meer zaken niet zoals ze vooraf verteld waren, maar dat ben je na twee maanden wel gewend van de agencies hier. Dus wij op pad. NA 15 minuten kwamen we aan op de zoutvlakte, een perfect platte wereld van spierwit zout. Erg indrukwekkend en erg verblindend. Op de zoutvlakte zijn we een paar keer gestopt om het zouthotel (helemaal gemaakt van blokken zout) en wat andere sites te zien en natuurlijk om wat foto's te maken. In zo'n surrealistische wereld kan je erg leuke foto's maken, maar dat zul je wel zien (misschien zit er iets voor je tussen Marlies!!).
Tussen de middag zijn we gestopt bij Isla de los Pescadores. Dit is een zeer bizar eiland, want het is namelijk gevormt door superoud dood koraal, waar nu gigantische cactussen op groeien. Na een rondje over dit 'eiland' hebben we geluncht en nog meer foto's gemaakt. Daarna zijn we doorgegaan en gingen we naar het zouthotel waar we die nacht zouden slapen. Dit lag niet meer op de zoutvlakte maar en net naast.
Die avond hebben we gezellig gegeten en zitten kaarten en zijn we redelijk vroeg naar bed gegaan.

De volgende ochtend zijn we eerst naar mummies gaan kijken, die zo'n 1000 jaar geleden in een soort zelfgemaakte grotjes zijn gelegd. Door de hoogte, droogte en grote hoeveelheid zout in de lucht waren de lijken redelijk goed gebleven, maar de mooiste mummies waren weg gehaald. Toch wel bizar om te zien.
Daarna zijn we door een woestijnlandschap gaan rijden, totdat we bij een een aantal meren uitkwamen. In deze meren leven honderden flamingos. Deze meren zitten vol mineralen dus kunnen af en toe heel mooie kleuren krijgen, maar toen wij er waren was het windstil en dus was het niet op z'n mooist.
Na de lunch gingen we de echte woestijn in. Lekker stoffig en warm. In de woestijn stopten we bij een aantal rotsformaties die door het stof en de wind zijn ge-erodeerd. Een van deze rotsen lijkt wel een boom. Hierna zijn we door gegaan naar ons volgende hostel, waar het 's nachts erg koud kan zijn (-15 hoorden we van allerlei mensen), maar volgens mij is het maar zo'm 2 graden geworden. Die avond hebben we weer zitten kaarten en vroeg naar bed, want de volgende dag begon al om 04:00 uur.
We gingen namelijk naar een paar geysers en die zie het beste 's ochtends als het nog niet te warm is en de stoom dus goed te zien is. We zijn er 's middags nog een keer voorbij gereden en je zag inderdaad door de warmte helemaal niets meer van de geysers. Hierna zijn we door gegaan naar Lago Verde, het groene meer, dat door de weinige hoeveelheid wind niet zo heel erg groen was. Maar wel mooi om te zien.
Na het meer zijn we naar een hot spring gegaan, waar we natuuurlijk lekker in hebben gelegen. Het water was zo'n 38 graden. Prima vertoeven dus! Daarna zijn we gaan ontbijten.
Toen begon onze terugweg naar Uyuni en ook de pech. Na een uurtje of twee rijden kregen we een lekke band. Gelukkig hebben al deze jeeps een reservewiel bij, dus na 5 minuten gingen we weer verder. Het duurde natuurlijk maar 20 minuten voordat ook het reservewiel lek raakte. Hadden we nog een reservewiel? Nee! Maar gelukkig stopte er een andere jeep en die heeft ons een extra wiel gegeven. Vanaf dit moment begon het Israelische meisje een beetje te klagen, want ze wilde dat de chauffeur erg rustig ging rijden en ze wilde niet nog een lekke band. Ze vond ook dat de motor raar stonk en volgens haar was het niet goed dat er wat water uit de radiator lekte. Ach ja, wij maakten maar gewoon lol, want veel meer kan je niet doen. Ook dit vond ze niet ze leuk.
Gelukkig haalden we het wel tot een dorpje waar we gingen lunchen en kon de chauffeur de banden plakken (achteraf bleek dat hij maar 1 band had laten maken).
Na de lunch gingen we weer verder. Na een half uur hadden we weer een lekke band (ook weer hetzelfde wiel) dus stonden we weer stil. De laatste jeep die er was kwam langsrijden, lachte nog even naar ons en ging verder. Toen we weer verder konden duurde het niet lang voor er een andere jeep stil stond. Uiteraard was het de jeep die zojuist ons was gepasseerd. Veel lachen gieren en brullen want wij hadden de pechjeeps. We hebben ze geholpen en zijn verder gegaan. Later stonden zij weer stil, dit keer zonder bezine, dus hebben we ze wat gegeven. Vlak voor Uyuni stond nog een jeep stil (had was al donker, dus we zagen weinig en zijn niet gestopt) en dit bleek weer dezelfde jeep te zijn die weer zonder bezine stond. Het laatste waar we nog naartoe zijn gegaan was een treinkerkhof, maar het was al donker dus hier hebben we niet zoveel gezien. In Uyuni hebben we snel een hostel geboekt en zijn we wat gaan eten.
Vanuit Uyuni hebben we een nachtbus (weer alleen maar dirtroads en getril en geschud) naar de argentijnse grens gepakt. We zouden eigenlijk niet naar Argentinie gaan, maar dit was een snellere route dan door Bolivia. De volgende ochtend kwamen we aan bij de grens. De grensovergang ging makkelijk maar traag, dus 2,5 uur later stonden we in Argentinie. Gelijk een hostel genomen en een paar uur geslapen. De rest van de dag hebben we eigenlijk nagenoeg niets gedaan, behalve gegeten en buskaartjes voor de volgende dag gehaald.
De volgende ochtend afscheid van Loik genomen en een zeer luxa busreis van 7 uur naar Salta gehad. Salta is een redelijk grote stad en erg westers. Het leek wel een beetje op Italie. Na Bolivia vonden we dit veel te luxe, dus we zijn de dag erna gelijk weer door gegaan naar Resistencia. Hier kwamen we om 6:00 uur 's ochtends aan en konden we in eerste instantie geen hostel vinden, dus hebben we uiteindelijk maar een duur hotel met airco en kabeltelevisie moeten nemen.
In Resistencia zijn we een dag gebleven en hebben we een bus naar Paraguay geregeld. Op een of andere manier was er een uur tijdsverschil tussen Salta en Resistencia wat we niet wisten, dus we kwamen bij het ontbijt er achter dat onze bus 5 minuten geleden al was vertrokken. De man van het hotel heeft voor ons gebeld en zei dat we nog 20 minuten hadden. Wij snel haasten naar het busstation en daar bleek de bus anderhalf uur vertraging te hebben. Een geluk bij een ongeluk dus. Met de bus zijn we de grens overgegaan en nu zitten we in Asuncion, de hoofdstad van Paraguay. Het is hier redelijk klein en best gezellig, dus we zitten hier nu al twee dagen te chillen na zoveel busreizen in zo'n korte tijd. Morgen gaan we nar Iguazu, een gigantisch complex van vele watervallen.
Maar dat lees je de volgende keer!